Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

Η  ΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΤΩΝ  ΣΩΜΑΤΩΝ

ΚΑΙ  ΟΙ  ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ 

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ἐντάθηκαν οἱ συζητήσεις γιά τίς μεταμοσχεύσεις, πρίν ἀπό μία εἰκοσαετία, ἤμουν, ἀπό βαθειά μέσα μου, ἀρνητικός σ’ αὐτές.

Προτοῦ καν προβληματισθῶ, συνδυάζοντας λογικά, θεολογικά καί ἰατρικά ἐπιχειρήματα, ἡ ἰδέα τῶν μεταμοσχεύσεων δέν μποροῦσε νά ἀναπαύση οὔτε τό νοῦ οὔτε τήν καρδιά μου. Αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού δέν θέλησα μέχρι σήμερα νά ἐκθέσω τούς προβληματισμούς μου. Ἤθελα νά βεβαιωθῶ ὅτι ἡ τοποθέτησή μου δέν στηρίζεται σέ μία ψυχολογική μου παρόρμηση οὔτε ὅτι τροφοδοτεῖται ἀπό τήν ἀρνητική μου προδιάθεση.

Ἀρκέσθηκα μόνο νά προλογίσω τό 1995 τό ἀξιόλογο βιβλίο... τοῦ γιατροῦ κ. Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη «Μεταμοσχεύσεις: Λύση ἤ πρόβλημα;», ποῦ ἐκδώσαμε στίς Ἐκδόσεις “ΥΠΑΚΟΗ” (δυστυχῶς δέν ἔχει γίνει, ὅσο θά ἔπρεπε, γνωστό), καί ἐκεῖ ἐτόνισα, μεταξύ τῶν ἄλλων, ὅτι τό θέμα εἶναι πρωτίστως θεολογικό, ἀφοῦ ἡ κατασκευή τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἔγινε ἀπό τόν Θεό καί ὄχι ἀπό τούς ἰατρούς. Παρέθεσα δέ καί στό πτερύγιο τοῦ ἐξωφύλλου σχετικά λόγια ἁγίων γιά νά δείξω ὅτι τό θέμα δέν πρέπει νά ἀντιμετωπισθῆ μέ ἐπιπολαιότητα οὔτε μέ ρομαντισμούς ἀφοῦ εἶναι θέμα ὑπάρξεως καί ὄχι μόνο θέμα σαρκός. Ἔκτοτε ἐσιώπησα.

Ἐπανέρχομαι σήμερα καί λόγω τοῦ Πάσχα, ὅπου καί ὁ λόγος γιά τήν Ἀνάσταση τῶν σωμάτων μας, ἀλλά καί γιατί ἔχει ἐξαγγελθεῖ μία νομοθετική ρύθμιση πού θά ἐπιβάλη –ἄν ψηφισθή– τήν ὑποχρεωτική κατάσχεση τῶν σωμάτων (σωμάτων, ὄχι πτωμάτων, ἀφοῦ τά πτώματα εἶναι ἄχρηστα γιά μεταμόσχευση)(!) γιά μεταμόσχευση, παρεκτός ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων πού θά ἔχουν ἐγγράφως δηλώσει ὅτι δέν ἐπιθυμοῦν νά εἶναι δωρητές σώματος!

* * *

Παρακολουθῶ ὅλα αὐτά τά χρόνια τους ὑπερμάχους τῶν μεταμοσχεύσεων, τό τί λένε καί τό τί γράφουν, γιατί εἶμαι πολύ θετικός στήν τεχνολογία καί στήν πραγματική ἐπιστημονική πρόοδο, ἐπειδή πιστεύω ὅτι ἡ ἀληθινή ἐπιστήμη εἶναι ὁ πιό αὐθεντικός σαλπιγκτής τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ.

Παρακολουθῶ, ἐπίσης, καί τά ὅσα ἀνακοινώνει ἡ Ἐπιτροπή Βιοηθικῆς της Ι. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί βιβλία σχετικά μέ τό θέμα πού κατά καιρούς, ὅπως καί στίς μέρες μας, κυκλοφοροῦνται.

Δυστυχῶς, μέχρι σήμερα, δέν μπόρεσα νά βρῶ οὔτε ἕνα σοβαρό θεολογικό ἐπιχείρημα μέσα ἀπό τά λόγια ἤ τά γραπτά τῶν ὑπερμάχων τῶν μεταμοσχεύσεων. Αὐτό πού βλέπω νά κυριαρχῆ εἶναι ἕνα συναισθηματικό ξεχείλισμα πού ἀρχίζει ἤ καταλήγει μέ τήν φράση: «Οἱ μεταμοσχεύσεις εἶναι ὑπέρτατη ἔκφραση ἀγάπης θυσίας καί προσφορᾶς»!

Ἀλήθεια, πώς μπορεῖ κανείς νά ὑπερασπισθῆ αὐτή τήν φράση, ἐφ’ ὅσον ἡ ἀγάπη, ἡ θυσία καί ἡ προσφορά γίνονται ἀπό ἕνα ἄνθρωπον νεκρόν; Εἶναι δυνατόν νά θεωρηθῆ πράξη ἀγάπης, θυσίας καί προσφορᾶς ἡ περιουσία ποῦ κληροδοτεῖ ἕνας ἄνθρωπος σέ ἄλλους, ὄχι ὡς δωρεά ἐν ζωή, ἀλλά μέ τήν Διαθήκη του, ὅταν εἶναι ἤδη νεκρός; Θά μποροῦσε, δηλαδή, νά πάρη τά χρήματα ἤ τήν περιουσία τοῦ μαζί του;

Ἡ πράξη του, βεβαίως, εἶναι πράξη συνέσεως, ἐφ’ ὅσον ἀφήση τήν περιουσία τοῦ ἐκεῖ, πού ὑπάρχει ἀνάγκη, ἐνῶ ἄν τήν κληροδοτήση σέ πρόσωπα ἀκατάλληλα ἤ καί σέ ζῶα(!), τότε προσθέτει στόν ἑαυτό τοῦ ἐπί πλέον ἁμαρτίες.

Ἡ δωρεά τοῦ σώματος θά ἦταν ὄντως ἔκφραση ἀγάπης, θυσίας καί προσφορᾶς ἄν ὁ δωρητής προσηύχετο στόν Θεό νά τοῦ ἀφαιρέση σύντομα τήν ζωή ὥστε νά δωρήση τά μέλη του σέ ἄλλους ἀνθρώπους. Ἔχει, ὅμως, παρουσιασθεῖ ποτέ ἕνας τέτοιος δωρητής σώματος; Ὄχι βέβαια! Τό ἀντίθετο συνεχῶς παρουσιάζεται, χωρίς νά μᾶς ἀνατριχιάζει ἀπό τό φαινόμενο: Δέονται  οἱ ἀσθενεῖς πού ζητοῦν μόσχευμα καί παρακαλοῦν θερμά τόν Θεό νά ἀνταποκριθῆ σύντομα στό αἴτημά τους! Δηλαδή ζητοῦν ἀπό τόν Θεό νά μήν ἀργήση νά ἐπιφέρη τόν θάνατο στούς συνανθρώπους τους, ὥστε αὐτοί σύντομα νά λάβουν τό μόσχευμα γιά νά ζήσουν! Ἄραγε ἡ προσφορά τῶν δοτών ἀναγνωρίζεται ἀνάλογα μέ τό μέγεθος τῆς ἐνοχῆς αὐτῶν ποῦ εὐχήθηκαν τόν θάνατό τους;

Τό μόνο πού θά μποροῦσε νά θεωρηθῆ ὡς ἔκφραση ἀγάπης, προσφορᾶς καί θυσίας γιά τόν συνάνθρωπο εἶναι ἡ δωρεά ἐν ζωή τοῦ νεφροῦ ἤ τῶν ματιῶν, ἐφ’ ὅσον ὁ δωρητής τῶν ὀργάνων αὐτῶν τά στερεῖται καί συνεχίζει τή ζωή του μέ ἐλλιπῆ ὄργανα. Ὑποφέρει γιά τόν συνάνθρωπο.

Καί αὐτή, ὅμως, ἡ ὄντως προσφορά καί θυσία δέν εἶναι ἁπλή ὑπόθεση, γιατί δέν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος «τί τέξεται ἡ ἐπιούσα». Δέν γνωρίζει ὁ ἐν ζωή δότης  ἄν καί αὔριο θά ἔχη τήν ψυχική δύναμη νά βαστάση αὐτήν τήν θυσία ἤ ἄν θά γογγύση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ἤ καί τό ἐάν αὐτοκτονήση ἀκόμη ἐπειδή δέν ἀντέχει πλέον νά ζήση μέ τίς ἐπιπτώσεις ὅπου ἔχουν ἐπέλθει σ’ αὐτόν λόγω τῆς προσφορᾶς τῶν ὀργάνων του. Γι’ αὐτό ἡ θυσία αὐτή πρέπει νά γίνεται μόνο ἄν δοθῆ εὐλογία ἀπό ὑπεύθυνο Πνευματικό.

Τό πνεῦμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἀλλά καί τό γράμμα Τοῦ μᾶς διδάσκει ὅτι πρέπει νά θυσιάζουμε, ὄχι μόνο τό σῶμα μας, ἀλλά καί τήν ψυχή μας ἀκόμη  –ὅπως ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παύλος–  ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μας καί ὄχι νά θυσιάζουμε τούς ἀδελφούς μας γιά χάρη μας!

* * *

Ἀπό ἐδῶ καί πέρα πρέπει νά ἀρχίση μία πολύ σοβαρή καί βαθειά συζήτηση τοῦ θέματος καί ὄχι μία συζήτηση ὅπως ὑποδεικνύεται στό βιβλίο τοῦ ἰατροῦ H.Tristram Engelhardt, JR. «Τά Θεμέλια της Βιοηθικῆς», μέ τήν ἔνδειξη: «Μία Χριστιανική Θεώρηση», τό ὁποῖο βιβλίο λανσάρει ἕναν ἰδιότυπο Χριστιανισμό ἐναρμονιζόμενον μέ τίς  σύγχρονες ἀήθεις ἐπεκτάσεις τῆς ἰατρικῆς καί, φυσικά, ἐκφράζει τούς ὑπερμάχους τῶν μεταμοσχεύσεων.

Ἡ σκέψη μας, ὡς μαθητῶν τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ὁδηγεῖ νά διερωτηθοῦμε μέ ἀφορμή τό πρόβλημα «μεταμοσχεύσεις»:

1. Ἡ Ἀνάσταση τῶν Σωμάτων 

Θά γίνη Ἀνάσταση τῶν σωμάτων μας ἤ μόνο τῆς ψυχῆς μας; Ἡ Ἁγία Γραφή ὁμιλεῖ γιά Ἀνάσταση νεκρῶν καί ἡ ψυχή εἶναι ἀθάνατη. Νεκρά εἶναι τά σώματα ὅταν χωρίζονται ἀπό τήν ψυχή. Ἄρα πρόκειται νά γίνη Ἀνάσταση τῶν σωμάτων.

Παρ’ ὅτι, ὅμως, τά σώματα, μετά τόν χωρισμό τους ἀπό τήν ψυχή εἶναι νεκρά, δέν παύουν νά εἶναι Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί γι’ αὐτό, «ὅστις τόν ναόν τοῦτον φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός». Μέ αὐτό, λοιπόν, προϋποτιθέμενο, ἔχουμε, ἄραγε,  ἐξουσία νά διαθέτουμε τά μέλη τοῦ σώματός μας ὅπου ἐμεῖς θέλουμε, ἀγνοώντας ὅτι αὐτά εἶναι μέρη τοῦ Ναοῦ τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὑπό τήν ἐξουσία μας; Ἄν «ὁ ἀνήρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει ἀλλ’ ἡ γυνή» καί ἀντιστρόφως, πῶς ἀβασάνιστα θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μᾶς ἰδιοκτῆτες τῶν σωμάτων μας ὥστε νά τά διαθέτουμε ὡς περιουσιακά μας στοιχεῖα;

• Γνωρίζοντας ὅτι θά ὑπάρξη Ἀνάσταση σωμάτων, Ἀνάσταση ὄχι μόνο ζωῆς ἀλλά καί Ἀνάσταση Κρίσεως, πώς συζητοῦμε γιά τά μέλη καί τά ὄργανα τοῦ σώματός μας σάν νά εἶναι ἁπλά ἀνταλλακτικά ἑνός κρεάτινου ρομπότ;
• Τά τραύματα στίς παλάμες, στά πόδια καί στήν πλευρά τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τά καρφιά καί τήν λόγχη τῶν σταυρωτῶν Του, πού ἔμειναν καί μετά τήν Ἀνάστασή Του, δέν ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἀπολογία μας θά γίνη καί γιά τά μέλη τοῦ σώματός μας;
• Τό «κατ’ εἰκόνα» πού ἐλάβαμε ἀπό τόν Θεό ὡς ἄνθρωποι ὑπάρχει μόνο στήν ψυχή μας ἤ καί στό σῶμα μας; Ἡ Ἐκκλησία μᾶς λέγει ὅτι ὑπάρχει καί στό σῶμα μας καί γι’ αὐτό κατά τήν νεκρώσιμη Ἀκολουθία ψάλλουμε «...καί εἶδον ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τήν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασθεῖσαν ἠμίν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον μή ἔχουσαν εἶδος...». Στόν τάφο κεῖται τό σῶμα, ὄχι ἡ ψυχή.
• Ποιά ἀκριβῶς μέλη ἤ ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος θεροῦνται σπουδαία καί ποιά μικροτέρας ἀξίας; Ποιά ὄργανα θά Ἀναστηθοῦν κατά τήν Ἀνάσταση τῶν σωμάτων καί ποιά ὄχι, ὥστε νά γνωρίζουμε ποιά ἐπιτρέπεται νά εἶναι κοινόχρηστα καί ποιά ὄχι; Διερωτηθήκαμε γιά ὅλα αὐτά;

Εἶναι, λοιπόν, ἄραγε, παρωνυχίς τό θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων, ὥστε νά τό ἀποφασίσουν κάποιοι –ὅσο σπουδαῖοι κι ἄν εἶναι καί ὅσα ἀξιώματα καί ἄν ἔχουν– χωρίς νά προηγηθῆ ἐκτεταμένη θεολογική συζήτηση καί χωρίς νά κληθῆ ἐπισήμως ἀπό τήν Ἐκκλησία κλῆρος καί λαός γιά νά καταθέση τήν μαρτυρία του;

Ἐπειδή δέν ἔχει προκληθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία εὐρύτατος διάλογος ἀλλά θεωρεῖται τό θέμα λῆξαν καί ἀποδεκτή ἡ πρακτική τῶν μεταμοσχεύσεων, ἡ πολιτική θρασύτητα ἔφθασε στό ἀποκορύφωμά της καί ζητεῖ μέ τή νομοθετική ρύθμιση πού προαναφέραμε, νά θεωροῦνται ὅλοι οἱ πολίτες τῆς Ἑλλάδος ὑποχρεωτικοί δότες, ἐκτός καί ἄν δηλώσουν ἐγγράφως ὅτι τό ἀρνοῦνται!*

2. Πόσες φορές πεθαίνει ὁ ἄνθρωπος;

Ὑπάρχουν πολλοί ἤ ἕνας ὁριστικός καί ἀμετάκλητος θάνατος τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως μᾶς ὁρίζει σαφῶς ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος: «ἀποκεῖται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο, κρίσις». Πῶς μποροῦμε νά δικαιολογήσουμε δύο θανάτους, ἐγκεφαλικό καί καρδιακό, μέ τά λόγια αὐτά τοῦ ἄγ. Ἀποστόλου Παύλου ἀλλά καί μέ τήν σαφῆ διακήρυξη τῆς ἰατρικῆς ὅτι τό πρῶτο ὄργανο πού σχηματίζεται στόν ἄνθρωπο καί τό τελευταῖο πού παύει νά λειτουργῆ εἶναι ἡ καρδιά καί ὄχι ὁ ἐγκέφαλος;

Τά λεκτικά κόλπα πού χρησιμοποιοῦν οἱ ὑπέρμαχοι τῶν μεταμοσχεύσεων γιά νά ἀρνηθοῦν ὅτι εἶναι φόνος τό νά θεωρήσουμε τόν ἐγκεφαλικό θάνατο ὡς ὁριστικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἁπλά κόλπα χωρίς ἀντικρυσμα, τουλάχιστον γιά μᾶς τούς χριστιανούς, πού γνωρίζουμε ὅτι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά καί ὁ θάνατος εἶναι μυστήρια, τά ὁποῖα οὔτε ἐξιχνιάζονται οὔτε ἀνακαλύπτονται  ἀπό τούς ἐπιστήμονες ἀλλά ἀποκαλύπτονται στούς ἁγίους.

Συνεπῶς, δέν γνωρίζουμε ἐμεῖς ποιοί καί πόσοι διάλογοι γίνονται μεταξύ του Θεοῦ καί τοῦ “ἐγκεφαλικά νεκρού” ἀνθρώπου  καί γι’ αὐτό εἶναι θράσος καί ἀσέβεια καί φόνος τό νά ἐπεμβοῦμε βιαίως καί νά διακόψουμε αὐτούς τούς διαλόγους, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁριστικά νεκρός.

Εἶναι ἄξιο μεγάλης προσοχῆς τό περιστατικό πού περιγράφουν οἱ Πράξεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (κέφ.20, 10) περί τοῦ νεανία Εὐτύχου  πού ἔπεσε ἀπό τό «τρίστεγον» (τρίτον ὄροφον) ἐνῶ εἶχε ἀποκοιμηθῆ βαθειά, ἀκούγοντας τό κήρυγμα τοῦ Ἀπόστολου Παύλου.

Ἡ διατύπωση τοῦ ἱεροῦ Κειμένου μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Εὔτυχος ἀπό τό πέσιμό του «ἤρθη νεκρός» (δήλ. τόν σήκωσαν νεκρό) καί ὄχι «ὡσεί νεκρός», ὅπως σημειώνεται σέ ἄλλα ἐδάφια τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Πρβλ. Μάτθ. 28,14 , Μάρκ. 9,26).

Τόν σήκωσαν νεκρόν καί, ὅμως,  ὅταν  ἔπεσε ἐπάνω του ὀΑπόστολος Παῦλος καί τόν πῆρε στήν ἀγκαλιά του, εἶδε μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος  –καί ὄχι κάνοντας ἰατρική ἐξέταση– ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου βρισκόταν ἀκόμη ἐντός αὐτοῦ! Αὐτό μαρτυρεῖ ὅτι καί μετά τόν ὁριστικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου ἡ ψυχή δέν ἀναχωρεῖ εὐθύς ἀμέσως ἀπό τό σῶμα, πόσο μᾶλλον εὑρίσκεται ἡ ψυχή ἐντός του ἀνθρώπου ὅταν ἀκόμη δέν ἔχει ἀποθάνει ἀλλά εἶναι ἁπλῶς  –ὅπως λέγεται– “ἐγκεφαλικά νεκρός”!

3.  Ποιά ἡ σχέση τῆς καρδιᾶς μέ τήν ψυχή;

Τί γνωρίζουμε γιά τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου; Ποιά ἡ σχέση τοῦ ὀργάνου μέ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου; Πρόκειται γιά μία ἁπλή ἀντλία πού κυκλοφορεῖ τό αἷμα σέ ὅλο τό σῶμα ἤ γιά τήν ἕδρα τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ψυχή χρησιμοποιεῖ τήν καρδιά ὡς κατοικητήριο, χωρίς, βεβαίως, νά περιορίζεται σ’ αὐτήν ἀλλά καί ἐκτείνεται σέ ὅλο τό σῶμα; Αὐτά ἀκριβῶς μᾶς τά διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί, συγχρόνως, μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι οἱ διδαχές τῶν ἁγίων Μακαρίου καί Γρηγορίου Νύσσης γιά τό θέμα αὐτό  δέν διίστανται:

«Τοῦ γάρ μεγάλου Μακαρίου τή τῆς χάριτος ἐνεργεία διδαχθέντος καί ἠμᾶς διδάσκοντος εἶναι τόν νοῦν ἐν τή καρδία καί τούς λογισμούς πάντας τῆς ψυχῆς, ὡς ἐν ὀργάνω, τοῦ δέ Νύσσης μή εἶναι ἐντός του σώματος τοῦτον, ὡς ἀσώματον, ἠμεῖς εἰς ἐν τά δοκούντα διαφέρειν ταῦτα συνάγοντες ἀμφότερα καί μή ἐναντίως ἔχοντα δεικνύντες, εἰ καί μή ἔνδον ἐστι, φαμεν, κατά τόν Νύσσης Γρηγόριον ὡς ἀσώματος ὁ νοῦς, ἀλλά καί ἐντός ἐστιν, ἀλλ’ οὐκ ἐκτός του σώματος, ὡς συνημμένος τούτω καί πρώτω σαρκικῶ ὀργάνω τή καρδία χρώμενος ἀφράστως κατά τόν μέγαν Μακάριον» (Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, Λόγος 2).

Μία καρδιά πού μεταμοσχεύεται σέ ἕναν ἄλλο ἄνθρωπο, θεωρουμένη ἁπλῶς σάν μία ἀντλία, πού στόν ἕνα ἄνθρωπο εἶναι ἄχρηστη καί στόν ἄλλον χρήσιμη, εἶναι ἡ καρδιά ὅπως τήν θεωρεῖ ἕνας χωρίς Θεό ἄνθρωπος, πού πιστεύει πώς ὅλες οἱ λειτουργίες τοῦ ἀνθρώπου γίνονται μόνον μέσω κυττάρων, ἱστῶν, νευρώνων, χημικῶν οὐσιῶν καί ἠλεκτρικῆς ἐνεργείας. Δέν εἶναι ἡ καρδιά πού γνωρίζει ἡ Ἐκκλησία μας καί οἱ χριστιανοί Της! Συνεπῶς, χωρίς Θεό, μία τέτοια μεταμόσχευση ἐπιτρέπεται.

4.  Καρδιά καί κληρονομικότητα 

Γιά ἕνα, ὅμως, χριστιανό, ἡ μεταμόσχευση τῆς καρδιᾶς δέν ἐπιτρέπεται, ἀφοῦ σ’ αὐτήν, ὅπως ἐξ ἄλλου καί σέ κάθε κύτταρο εἶναι καταγεγραμμένη ἡ λειτουργία καί ἡ συμπεριφορά τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτό δέν προκύπτει μόνο ἀπό τά ἄφθονα Ἁγιογραφικά χωρία, «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός», «μακάριοι οἱ καθαροί τή καρδία ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», «ἐκ γάρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοί πονηροί». Ὁ Χριστός πλειστάκις ἐτόνισε τή σχέση σώματος καί ψυχῆς, ἀποσαφηνίζοντας ὅτι ὁ νοῦς, πού εἶναι ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς ἔχει ἕδρα τήν καρδιά καί ὄχι τόν ἐγκέφαλο! Ὁ ἐγκέφαλος εἶναι τό κομπιοῦτερ, ὁ χρήστης εἶναι ἡ ψυχή πού ἔχει ἕδρα καί ὁρμητήριο τήν καρδιά.

Θά ἦταν χρήσιμο νά προβληματισθοῦν ἐκεῖνοι πού χρησιμοποιοῦν παραδείγματα τάχα μεταμοσχεύσεων πού ἔκαναν ἅγιοι (καί βεβαίως οἱ ἅγιοι δέν χρησιμοποίησαν ἰατρική μέθοδο ἀλλά τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ γιά τούς εἰδικούς λόγους πού εἶχε ὁ Θεός) καί νά μᾶς εἰποῦν πώς ἐξηγοῦν τήν καταγραφή τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, τήν ὁποία σεβάσθηκαν καί δέν τήν ἔφαγαν τά θηρία ποῦ καταβρόχθησαν τό ἅγιο σῶμα του; Καί, βεβαίως, αὐτό τό γεγονός (τό ὁποῖο εἶναι καταγεγραμμένο σέ ἀρχαῖον κώδικα τοῦ Βατικανοῦ καί τό μνημονεύει ὁ ἅγιος Νικόδημος) δέν συνηγορεῖ ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων.

Τό ὅτι ἡ καρδιά καταγράφει τήν λειτουργία τῆς ψυχῆς μαρτυρεῖται πλέον καί ἀπό τήν ἐμπειρία πού ἔχουν ὅσοι ἔλαβαν μέ μεταμόσχευση καρδιά ἄλλου ἀνθρώπου. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀρχίζουν νά ἔχουν τίς ροπές καί τίς προτιμήσεις τοῦ νεκροῦ δότη. Αὐτό συμβαίνει γιατί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν χρησιμοποιοῦν τό αὐτεξούσιόν τους γιά νά ὁδηγήσουν τήν ψυχή τούς σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλά ζοῦν καί κινοῦνται ὅπου τους ὁδηγοῦν οἱ ροπές τους, στίς “αὐλακιές” πού ἔχουν χαραχθεῖ μέσω τῆς κληρονομικότητος τῶν γονέων καί τῶν προγόνων τους, ἡ ὁποία κληρονομικότητα μεταδίδεται ἀποκλειστικά μέσω τοῦ σώματος, πού λαμβάνουν ἀπό τούς γονεῖς καί ὄχι μέσω τῆς ψυχῆς πού ὁ Θεός δίδει στόν κάθε ἄνθρωπο ἀμεταχείριστη καί ἀκληρονόμητη «ἐξ ἄκρας συλλήψεώς» του.

Ἡ ψυχή, δηλαδή, ἐνεργεῖ στούς περισσότερους ἀνθρώπους κινούμενη ἀπό τίς ροπές πού ἔχουν χαραχθεῖ στό σῶμα τους καί ὄχι ἀπό τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ. Στήν περίπτωση τοῦ λήπτη καρδιᾶς ἐνεργοῦν ὡς κληρονομικότητα καί ροπές, οἱ καταγραφές τῆς καρδιᾶς τοῦ δότη!

* * *

Ὑπάρχουν καί ἄλλα πολλά ἐρωτήματα τά ὁποῖα πρέπει νά τεθοῦν πρός συζήτηση. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού ἀπαιτεῖται πρωτίστως καί κυρίως εἶναι τό νά μή ἄγεται καί φέρεται τό Ἐκκλησιαστικό Σῶμα ἀπό τίς ποικίλες σκοπιμότητες πού ὑλοποιοῦνται πάντοτε μέσω πολιτικῶν ἀποφάσεων καί νομοθετικῶν ρυθμίσεων γιά νά ἀποκτήσουν νομιμοφάνεια.

Εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ὑπερτάτη Ἀλήθεια γιά τόν Θεό, τόν ἄνθρωπο καί τήν κτίση εὑρίσκεται ἐμφανῶς ἤ συσκιασμενη μόνο στήν ἀποκαλυφθεῖσα Θεολογία καί ὄχι στίς ἐπιστῆμες τοῦ κόσμου τούτου καί, ἰδίως τοῦ σημερινοῦ. Εἶναι τυχαῖο, ἄραγε, ὅτι ὅλοι οἱ μεγάλοι Φωστῆρες τῆς Ἐκκλησία μᾶς ἤσαν κάτοχοι πολλῶν ἐπιστημῶν, μή ἐμπιστευόμενοι τήν μυωπική ὅραση τῶν χωρίς Θεό ἐπιστημόνων;

Δέν πρέπει νά παραβλέψουμε, ἐπίσης, ὅτι ἀνεξαρίθμητοι χριστιανοί ἐπιστήμονες μεγάλης ἀξίας καί φήμης ἔχουν ἀντιταχθεῖ στό θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων καί διερωτώμεθα: Γιατί ἡ Σεπτή Ἱεραρχία μᾶς πρέπει νά ἀκολουθῆ στό θέμα αὐτό τή μερίδα τῶν ἰατρῶν ποῦ ἐκφράζουν –μήπως τυχαῖο;– τήν κρατοῦσα Πολιτική βούληση;

Θεωροῦμε ὡς εὐλογία τοῦ Θεοῦ τό ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι οὐραγός σέ ἀριθμό δοτών, παρά τίς μέχρι χθές Ἀρχιεπισκοπικές καί Ἐπισκοπικές ἐκκλήσεις. Ἀποδεικνύεται ὅτι λαός τοῦ Θεοῦ ἀκούει τούς Ποιμένες πού εἶναι δίπλα του καί γι’ αὐτό, ἡ εὐθύνη ἠμῶν τῶν πρεσβυτέρων εἶναι τεράστια!

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

26  ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2011

γ.ΠΑΪΣΙΟΣ: ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ Και περί του θέματος αυτού, και ιδίως της όψεώς του «εγκε­φαλικός θάνατος και πτωματικά μοσχεύματα», ο λόγος και ο αντίλογος, και συνεπώς και ...