Περί αμαρτίας και αρετής

1. Πρέπει να το καταλάβουμε. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν είναι μονάχα κοινωνικό ον, είναι και πλάσμα εγωκεντρικό. Η άσκηση θα τον κάνει να δει τον συνάνθρωπό του ως αδελφό με αγάπη και ανθρωπιά. Άκρατη απληστία της ελεύθερης οικονομίας και καλλιέργεια του ταξικού μίσους από πρόσφορες προς τούτο ιδεολογίες έχουν δοκιμάσει πικρά την ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια.

2. Η γνήσια ΑΡΕΤΗ δεν χάνεται ποτέ, ούτε χρειάζεται να προβληθεί. Η αρετή που προβάλλεται δεν είναι τίποτε άλλο παρά επίδειξη.

3. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι μια υπόσταση προσωπικής ετερότητας, αγάπης ελεύθερης από κάθε προκαθορισμό, γι’ αυτό μπορεί να δεχτεί ή ν’ αρνηθεί αυτό που είναι και την αγαπητική του σχέση με το Θεό..

4. Για την εκκλησία Η ΑΜΑΡΤΙΑ δεν είναι ένα νομικό, είναι υπαρκτικό γεγονός. Δεν είναι απλή παράβαση, αλλά έμπρακτη άρνηση του ανθρώπου να είναι αυτό που «κατ’ αλήθεια» είναι: εικόνα και «δόξα» δηλ. φανέρωση του Θεού.

5. Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό γιατί δημιουργεί αυτοϊκανοποίηση, αλλά τον χωρίζει και από τους ανθρώπους που δεν τολμούν να του εκθέσουν την ανάγκη και την αδυναμία τους.

6. Η εκούσια και αδιαμαρτύρητη ανάληψη της αλλότριας ενοχής δεν ήταν για τους μοναχούς μόνο μια αφορμή ταπείνωσης, αλλά μια έμπρακτη πεποίθηση για την κοινότητα της ΑΜΑΡΤΙΑΣ, μια αυτονόητη μετοχή στο κοινό σταυρό της εκκλησίας, στη καθολική πτώση και αποτυχία του ανθρώπου.

7. Η συνειδητοποίηση της ΑΜΑΡΤΙΑΣ, υπαρκτικής αποτυχίας και αστοχίας, μπορεί να οδηγήσει με τα μέτρα της εκκλησίας στην επίγνωση της ανθρώπινης ανεπάρκειας και στην αναζήτηση της χάρης του Θεού –της ζωής που χαρίζεται στον άνθρωπο ως δυνατότητα μετοχής στην κοινωνία και σχέση με το Θεό.

8. ΑΜΑΡΤΙΑ ίσον αστοχία να ζήσω την πραγματική μου υπόσταση αγαπώντας και αγαπώμενος. 

          

9. Γιατί η ΑΜΑΡΤΙΑ και το κακό δεν προέρχονται από μια εξωτερική αιτία, αλλά από μια εσωτερική αποτυχία, από τη διαστροφή της θελήσεως. Κατά συνέπεια, η αμαρτία υπερνικάται μόνο με εσωτερική μεταστροφή και αλλαγή, και η μετάνοια σφραγίζεται από τη χάρη στα μυστήρια.